این نمایشگاه از جمعه 29 دی 96 افتتاح شده و تا پنج شنبه 5 بهمن 96 در سرای سعد السلطنه قزوین ادامه دارد.
امروز موبایل به عنوان ابزار نوین ثبت و ضبط وقابع، تصویر جدیدی از رسانه عکاسی ارائه داده است، در این دنیای جدید «همه جایی بودن تصویر» ارزش های سنتی آن را با تردید جدی مواجه کرده و بیشتر از آن که بر زیبایی شناسی سنتی تاکید داشته باشد، بر وجه خبر رسان و سریع الواکنش عکاسی موبایلی به عنوان شاهدی تمام وقت بر جریان زندگی صحه می گذارد.
با این تعبیر، شوقی که یک دهه قبل در مقابل عکس های کلاسیک داشتیم و بر حضور و درنگ و انتخاب عکاس غبطه می خوردیم، امروز در تلنبار عکس های خوب موبایلی از اتفاقات سراسر جهان رنگ باخته است.
امروز عکس های موبایلی شانس دیده شدن شان به طرز فاحشی تقلیل یافته است، چرا که دموکراسی این نوع عکاسی و هم جواری آن با نوعی حمایت تمام و کمال از آماتوریسم و نخبه گرایی در سطح عمومی جامعه، اجازه تولید و وفور عکس های اجتماعی متعددی را در فضای مجازی داده است و کمیت این عکس ها آن قدر بالا است که گاهی فرصت تامل بر این حجم از عکس را از دست می دهیم. همان طور که «پی یر بودریار» حضور دوربین ها را به عنوان یک موقعیت اجتماعی برای آن صحنه تصور می کرد، اکنون نیز بواسطه حضور همه جایی عکاسی موبایلی با شواهدی از موقعیت های اجتماعی گوناگون مواجهیم که هر یک خبر از میل به آشکارسازی اتفاق و رویداد دارند و بدین سان کمترین و ساده ترین چیزها تشخص عکاسی پیدا می کنند. در چنین وضعیتی شاید برپایی نمایشگاه عکس های موبایلی دریچه ای باشد به انتخاب گری و وسواس در برخورد با ابزار.
نمایشگاه عکس های موبایلی «خشایار فاضل کاشانی» عکاس خوب قزوینی اگرچه دربرگیرنده روح کلی این نوع عکاسی اند اما به واقع دارای تشخصی واحد در نوع نگاه به موضوعات اجتماعی است و حداقل از این حیث می توان به این طبقه بندی در عکس های ایشان دست یازید:
دسته اول اماکنی هستند که میراث تاریخی یا زیستی ما ایرانیان اند و شکوه خود را بواسطه هجوم و دخالت انسان ها از دست داده اند، جعبه برق، اتومبیل پیکان، مجسمه پرنده، نیمکت سیمانی و اتومبیل اورژانسی که زیاده خواهانه و حریص، به اماکن هجوم آورده اند و عکاس با هوشمندی خاصی بر این دخالت و حضور نا به جا طعنه می زند.
دسته دوم نوعی از عکاسی خیابانی است که دلالت شان بر فیگورها و وضعیت های انسانی است که متاثر از المان، فضا یا طبیعت حومه شهری حالتی خاص یافته است، در این «اربن استریت فتوگرافی» باز هم آمیزه ای از تضادها را شاهدیم که پیکان نقد آن به سمت فرهنگ است؛ کودکی ملبس به لباس وارداتی در حال بازی کردن در جوار المان شهری هواپیمای جنگنده ایرانی، بانوان جوانی که مشغول سلفی گرفتن در فضایی زمستانی اند، حاجی فیروز در هجوم عناصر مدرن شهری و... نمونه هایی از این عکس ها است.
دسته سوم آثاری هستند که به دلیل تقلیل شدید اطلاعات، محدود کردن مخاطب به جزییات خاصی از صحنه و عدم حضور انسان به ترکیبی کمینه گرا نزدیک شده اند و فرم های هندسی و ارتباط بین آن ها بر چیستی و کجایی اتفاق غلبه کرده است. حجم سیاهی که در بالا به یک نقطه (گربه) می انجامد، اشیا و لوازم به جا مانده در قاب که یادآور حضور آدمی در لحظاتی قبل از تولید این عکس ها بوده اند: فرشی کنار دیوار یا تلنباری از گل های زعفران در حجره ای در بازار.
مجموعه این عکس های مستند اجتماعی در کنار یکدیگر تاکید عکاس را بر زمینه های فرهنگی و قوم شناسانه نمایش
می دهد و با ترکیب هایی خوب و زبانی ساده به تغییرات محیط زندگی انسان در فضای معاصر و تاثیرات این فضا دلالت می کند.