- سرمایه گذاری روحی برای مواقع اضطرار در مقابل خود باخته گی، خود کم بینی و دست کم گرفتن نقاط مثبت شخصیت مان.

- سرمایه گذاری فکری برای استقلال فردی در مقابل بحران های غیر قابل انتظار و اتکای کمتر به سیستم های عمومی.

- سرمایه گذاری فرهنگی برای کاستن از خودخواهی و اهمیت دادن به زندگی جمعی.

- سرمایه گذاری آموزشی برای مراقبت از زمین.

بیل گیتس در سال 2015 وقتی روی سن «تد» رفت جمله هوشمندانه ای را به زبان آورد:«ما هرگز برای اپیدمی بعدی روی کره زمین آماده نیستیم!» او سپس مهم ترین چیز را برای این آمادگی رسیدن به یک سیستم بهداشت قوی همه گانی توصیف کرد. 

ابولا را از سر گذراندیم اما کرونا ابولا هم نیست، چرا که سرعت و کیفیت انتقال کرونا، آن را با بیماری های همه گیر قبلی متمایز می کند. در مقابل ناکارآمدی سیاست در برابر کرونا در جهان، این ما هستیم که با آموزش می توانیم آمادگی لازم را برای بالا بردن ظرفیت هایمان نسبت به این همه گیری کسب کنیم. تلخ است باور این تنهایی ما در مقابل عظیم ترین بلایا، اما فقط با اتکا به خودمان می توانیم آدم های کمتری را از دست بدهیم. فرقی نمی کند آن شخص از دست رفته چه کسی باشد؟ بهورز شبکه بهداشت صومعه سرا (رقیه رونقی)، کارمند مدارک پزشکی بیمارستان شفای تاکستان (حانیه عدالتی)،  مامای بیمارستان الزهرای رشت (انوشه بیکیان) یا کارمند حسابداری بیمارستان رازی رشت (اسماعیل بخشی پور) و ده ها نام دیگر. همه این هاعضوی از خانواده ما هستند و برای آن ها داغ داریم. مسوولیت پذیری نسبت به همدیگر یکی از راه حل های فوری برای این مبارزه است. درست است که «فیلانتروپی» {کمک به ارتقای رفاه دیگران و خیر عمومی را خواستن از طریق کمک های مالی سخاوتمندانه} اهداف خوبی را دنبال می کند، اما در نهایت اتکا به این روش نمی تواند به کشف راه حلی قوی برای مبارزه با کرونا بیانجامد و در نهایت انسان را تحت سلطه ثروتمندان قرار خواهد داد. همه چیز از خود ما شروع می شود، از پنجره کوچک اتاق ما: بهداشت را می شود به یک عادت عمومی غیر قابل انکار تبدیل کنیم. تغییری که حالا «مجبوریم» در خودمان نهادینه کنیم، در این صورت خورشیدی ته این جاده پر دست انداز منتظرمان است.