عکس کریم متقی به عنوان حلقه ای از گزارش او تحت عنوان کلی «تاریخ معاصر، کرونا» بر بی معنایی مرگ کنایه می زند و جهان عکس از همین جا آغاز می شود؛ از جایی که معنا دادن به مرگ، رسالت ذاتی انسان معاصر بوده اما اکنون در وضعیتی متناقض با آن قرار گرفته و به این دلیل مرگ در این عکس به بنیان خود نزدیک شده است، انتزاع یافته و از خصایص آشکار خود جدا شده است. خصایصی که به عنوان سور و سات مرگ، همواره تسلی بخش زندگان بوده. به این ترتیب مرگ در ترسیم هیبت خود - هیبتی که حداقل تاکنون نداشته و انبوه تسلی دهنگان در آیین سوگواری، آن را سبک و قابل پذیرش کرده اند - امروز گویی به جایگاهی رسیده که سزاوارش بوده: خواباندن مچ زنده گان به غایت! کاراکتر عکس روحانی در لباس محافظت از کرونا به غیاب شمایلی از صنف خود بدل شده و در فاصله ای آشکار با تصویری قرار گرفته که ما از او داریم، نقش او دگرگون شده و به یک تیپ از افرادی بدل شده که آن ها را در این لباس در بخش های مختلف اجتماع می بینیم، او در نقطه ای از عکس منجمد شده که تقلیل چهار بعد فضا و زمان به عنوان خصیصه بدوی عکس، حرکت ابر پسزمینه را به بالی شبیه کرده بر دوش او تا پیوندی نمادین و معنوی میان کاراکتر و فضا روی دهد. پیشزمینه عکس از عناصری بی نام و نشان پر شده که بهم ریختگی فضا و خاکریز موجود، خبر از شتاب انسان در چینش آن ها دارد و تصویری از یک شبه انقراض است؛ انقراض آیین و فروپاشی جبری نظم در زندگی امروز ما. یک بدرود گویی ناعادلانه با قربانیان کرونا، وحشت از مرگ بدهنگام طبیعی بدون هیچ آیین و همراهی. این وحشت اگر چه یکی از پایه ای ترین خیزش ها در اندیشه مدرن بوده اما بیش از همیشه بر اضطراب فقدان ابژه دلالت دارد. ترس از نیست شدگی کسی/ چیزی برای همیشه. ترسی که ما آن را به کرات در زندگی، درباره مرگ های خُرد تجربه می کنیم و حتی روانپزشکان این واهمه را در کودکانی که مادران مهربانی ندارد نیز شناسایی می کنند. به قول شیلر؛ «ما شجاعت روبرو شدن با مرگ را می ستاییم، ما بالاترین و پایاترین تحسین خود را نثار چنین شهامتی می کنیم، چرا که شک داریم خود در برخورد با مرگ تا چه میزان شهامت خواهیم داشت». عکس کریم متقی در فاصله ای آشکار با عکس های فتوژورنالیستی و با تعلق خاطر به فضا و فرم های مورد علاقه عکاس، که پیش تر در عکس های قبلی او دیده ایم به بیانی فردی و نگاهی شخصی به کرونا می پردازد. نگاهی منزوی و حاکی از فرم های قابل توجه که حتم دارم در آینده ای نزدیک دیده و تحسین خواهد شد.