نور آن ها را بغل کرده یا آن ها در نور همدیگر را در آغوش گرفته اند؟ دست‌های مادر بیش از این نمی تواند حریص و طالب باشد، نور سیاهی را می درد، در پس این آشکارگی چیست؟ : تابناکی مادر. حتی اگر وجود فرزند روی او سایه اندازد.
نور در این عکس، ما را به دیدن چیزی ورای قلمرو محسوس «اتاق» به عنوان مکان ثبت عکس دعوت می کند، نور امنیت است، خلوت است؛ آن گونه که جای خالی روی صندلی دو نفره به چشم نمی آید. نور تجسم معنویت و امر قدسی است و اینجا در حال ستایش و تحسین واقعیتی است که در پس تاریکی اتاق دست به آشکارگی اش زده است. عکس به این طریق، واقعیت را مهار می کند تا از ورای این توقف در زمان، ما را به ستایش خصلت لحظه وا دارد. لحظه ای که این جا و در این عکس کاملا خصوصی است و عکس خصوصی بواسطه مفاهیمی که از آن جدا شده تفسیر میشود و عموما حاوی رویداد نیست. عکس خصلتی را در جامعه معاصر بازمی نماید: کودک محوری. مادر بواسطه حضور کودک ماسک شده است و پدر – آن حضور غایب – حالا در نقش ضبط کننده این عکس خصوصی در پی اثبات تاریخ شخصی خانواده است.
عکس: الکساندرو کرچاک