سفر به مقصد مکاشفه و مردم شناسی، آشنایی با سلوک و نمادهای فرهنگی یک کشور، و ارائه تصویری واضح از چگونگی حضور مردم در اماکن، فضاها و مناسبات خویش ژانری مقبول و محبوب در عکاسی است که قدمت آن به چیزی در حدود یک و نیم قرن پیش و تلاش های فرانسیس فریت باز می گردد که در آن، عکاسان با مرارت های فراوان و ابزار دست و پاگیر به تهیه اسناد تصویری از پوشش و رفتار مردم ملل می پرداختند تا اطلاعات دقیق تر و مصداق های قطعی تری را درباره چگونگی زندگی مردم این کره در اختیار سفارش دهنده – که عموما پادشاهان و رهبران کشورها بودند– قرار دهند.
عکاسی سفر تاریخی طولانی دارد، تاریخی که با چند نقطه اوج گره خورده است: واکر اونز، رابرت فرانک، هری کالاهان، ادوارد وستون، آلک ساس، و سیمون رابرتس که آثارشان در طول قرن گذشته، نمود های عینی در شناخت مردم و فرهنگ کشورها هستند.
جنبه انسانی مستتر در این نوع عکاسی و قدرت بلامنازع دوربین در نزدیک شدن به آدم ها و شرایط زیستی، تصویری پویا ایجاد می کند که درک آن برای همه مخاطبان فراهم و ساده است. آدم ها در این نوع عکاسی، ساده و صمیمانه دیده می شوند و نوع حضور آن ها و حالت،شکل، رفتار ، محیط و پوشش آن ها مبین اطلاعاتی است که بی ارتباط به فرهنگ، جامعه و تاریخ نیست.
عکس حاضر اثر خانم «نائومی هریس» عکاس کانادایی است که 19 سال پیش به نیویورک مهاجرت کرده است. نائومی هریس در مجموعه «اوه! کانادا» به نگاهی صریح به مردم کانادا می پردازد. او می خواهد در یک پروژه بلند مدت که حاصل 4 ماه عکاسی جاده ای و دریافت یک گرنت برای تولید این پروژه بوده، این نگاه تحریف شده را که کانادا شبیه آمریکا است تصحیح کند و مخاطب را به درک روشن تری از زندگی مردم کانادا برساند.
پروژه او از جنبه های هنری خالی نیست و جدا از ذات روشنگر این نوع عکاسی، جلوه های بصری نیز برای این عکاس اهمیت دارند. مثلا نوع به کارگیری نور در فضاهای عمومی، استفاده از نور فلاش های پر کننده، و شفافیت و درخششی که به اینواسطه به آدم ها در محیط هایی معمولی داده است، قابل توجه و زیبا هستند.
خانم هریس معتقد است که:« عکاسی جاده ای ذاتا و بر اساس قانونی نانوشته، کاری مردانه است و ماهیتی انفرادی دارد، حال این که من یک زنم و نقش زن در اجتماع بواسطه خانواده تعذیف می شود. این کاریزما کار مرا در رویارویی با این پروژه سخت تر میکرد.»
به این ترتیب حاصل این سفر دشوار خانم هریس مجموعه ای دیدنی است که در آن مولفه های عکاسی سفر و جاده به خوبی دیده می شود: صراحت و شفافیت در نگاه به مردم، درک منظره و نقش آن به عنوان بخش مهمی از این ژانر، معرفی اقوام، و مطالعه مردم شناسانه. حتی اگر این ژانر محبوب – و تا حدودی در تسخیر آماتورها – رنگ و بوی شخصی تری به خود بگیرد و ذهنیت شخصی عکاس نیز به آن ورود پیدا کند.