عنوان مجموعه جدید نیک برانت الهام گرفته از عبارت معروف «میراث دار باد» است. این عبارت را در آیه نهم از باب یازدهم کتاب انجیل می خوانیم که اشاره اش به این مهم است که کسی که به خانواده اش یا خاکی که در آن می زید، آسیبی برساند، خودش پیش از همه دچار خسران می شود. نیک برانت در جدیدترین مجموعه عکس خود، عنوان «میراث دار خاک» را برمی گزیند، تا ضمن ارجاع مخاطب به متون عهد جدید، پیام مجموعه را به سمت عقوبت انسان در جهان خاکی سوق دهد.
میراث دار خاک که می توان آن را میراث دار هیچ حتی عنوان نهاد، مجموعه ای تماشایی است، اغلب کادر ها در نسبت اسکوپ عکاسی شده اند و تلفیق دو زمان در این عکس ها تعابیر عمومی ما را نسبت به درک زمان در عکس به چالش می کشد.عکس ها سرگذشت عجیبی دارند؛ از محبوس شدن در جعبه های تاریک آرشیو تا صفحات غبار نشسته آلبوم های خانوادگی، از ارائه بر دیوار گالری ها و موزه ها تا منتشر شدن در صفحات کتاب ها برای خوانده شدن در طول زمان و توسعه پیام و تاثیرشان برای نسل های آینده. اما افسانه ای ترین سرنوشت شاید آویخته شدن آن ها در مکان هایی باشد که زمانی دور، در همان مکان عکاسی شده اند و حالا آن اماکن سرنوشتی دیگرگون دارند. به گونه ای که مراجعه به تاریخ ثبت این دو عکس، ما را با سوالی جدی روبرو می سازد: سرعت تخریب طبیعت به دست انسان این قدر بالا است که در کمترین فاصله زمانی چنین سرنوشتی را متوجه طبیعت می کند؟
عکاسی بر خلاف نقاشی و مجسمه سازی تماما بازنمایی امر واقعی است، حتی در آن دسته از رویکردهایی که به ماهیت انتزاعی، بازتولید و دخالت در واقعیت محض میپردازند باز هم مخاطب در جستجوی فصول مشترک عکس تولید شده با امر واقعی می گردد. «واقعیت» شاه کلید برنده رسانه عکاسی است و از این بابت عکاسی همواره به عنوان شاهدی بر تاریخ، و سندی بر احوالات انسان بر زیستگاه خویش به کار رفته است.
مجموعه جدید نیک برانت جدا از سویه های انتقادی خود، وجهی سوررئالیستی نیز دارد. مجموعه ای که آسانی فهم و درک آن برای طیف گسترده ای از مخاطبان، مهمترین شاخصه توفیق آن است، و همواره در ارزشیابی ایده در عکاسی یکی از پارامترهای مهم غامض نبودن پیام و سطح عمومی دسترسی به مقصود عکاس بوده است. در کنار این مهم، در مجموعه برانت لایه های معنایی قابل توجه و بار فلسفی که از مدیوم عکس به عنوان سند ضبط کننده زمان ایجاد می کند، بر جذابیت های آن می افزاید. استفاده از وجه مادی و ماتریالیستی عکس در صحنه، ما را با پرسش هایی چند وجهی روبرو میسازد و قبل از هر چیز نقش خالق آثار را به عنوان کسی که راوی، شاهد و ضبط کننده زمان است، گوشزد می کند و ما را با دو منظر روبرو می کند که به طرز ماهرانه ای هم با یکدیگر تنیده شده و هم از یکدیگر جدا و تفکیک شده اند. تلفیق از این بابت که اتفاق و رویداد در یک مکان مشترک میفتد: مکانی که اسمش بیابان بوده و حالا در فاصله چند سال به حومه شهر تغییر عنوان داده است. و تفکیک از این رو که «زمان» عامل جدا کننده ماهیت صحنه در دو برهه خویش است. برانت که یک عاشق طبیعت و حیات وحش است، چند سال پیش عکس هایی از زندگی حیوانات در زیستگاه های طبیعی شان ثبت میکند، عکس هایی که فیگورهایی از حیوانات در زیستگاه های طبیعی شان است. اکنون با توسعه شهرها و سلطه و ویرانگری انسان بر محیط زیست و اقلیم طبیعی، همان اماکن تبدیل به کارگاه های بزرگ شهرسازی شده اند و از تردد آدم ها و البته پریشانی و استیصال آن ها خبر میدهد. برانت با قرار دادن چاپ بزرگ همان عکس ها در این مکان ها به تلفیقی از احوال گذشته و امروز ساکنین زمین – انسان ها، حیوانات و محیط زیست- پرداخته است. جدید ترین مجموعه برانت مجموعه ای تماشایی و فراخواننده است که مخاطب را به طرح داستانی جذابش جلب میکند. تعارض میان زمان، و تعارض میان وجه سوبژکیتیو این عکس ها که با دخالت مستقیم عکاس و توسعه ذهنیت او ایجاد شده با وجه ابژکتیو عکس ها که زمانی صرفا در پی نمایش حالات حیوانات بوده خصیصه جالب این مجموعه است. گذشته از این تلفیق دو رویکرد – یکی مستند و دیگری صحنه آرایی شده – کنار هم فضای عاطفی و اندیشه گی مجموعه را تقویت می کند و در دهمان درنگ اول، شوکی به بیننده وارد میکند او را به تورق زمان و تقابل انسان و طبیعت دعوت می کند. نکته قابل توجه این که این مجموعه عکس، حیوانات را که همیشه در درجه ادراک و فهمی بسیار پایین تر از انسان ها هستند، در مرتبه نظارت و تعقل و آگاهی نشان می دهد. این بار انگار آدم ها چیزی نمیدانند و حیوانات هستند که متفکرانه ناظر بر سرنوشت زمین هستند و از قدرتی پنهان برخوردارند، قدرتی که مولف عکس ها بواسطه عکاسی به آن ها بخشیده است.
.
عکس‌های دیگری از همین مجموعه :